Suicide Squad: Kill the Justice League inceleme; "tam bir hayal kırıklığı"
Suicide Squad: Kill the Justice League oyununda, kahramanların en büyük düşmanı kendi içlerinde yatan mirasları oluyor. Oyuncuları zorlu bir maceraya sürükleyen bu epik savaş, her bir karakterin özgün yeteneklerini ve takım dinamiklerini ön plana çıkarıyor.
Frank Miller'ın 1980'lerdeki "The Dark Knight Returns" ve "Batman: Year One" çalışmaları, modern Batman hikayelerinin çoğu için standartları belirlemişti. Ancak aynı efsanevi yaratıcı, 2000'lerde "All-Star Batman & Robin" ile alt seviye yazımı ve tuhaf karakter anları nedeniyle büyük bir hayal kırıklığına uğrattı. Eğer Miller'ın önceki Batman hikayeleri bu kadar etkili olmasaydı, belki de sonraki eserler bu kadar kötü şöhrete sahip olmazdı. Ancak durum bu değil. DC ve Marvel gibi modern çizgi roman evrenleri, kendi miraslarıyla başa çıkma konusunda sorunlar yaşıyor. Onlarca yıl süren ikonik karakterler ve hikayelerle, yeni insanları evrene tanıtmak bir yana, eski kitapların yüksek standartlarına ulaşmak zor olabiliyor. Bu, harika yeni hikayelerin öne çıkmasını zorlaştırıyor ve yeni eserlere yönelik eleştirileri artırıyor.
Rocksteady Studios'un "Suicide Squad: Kill the Justice League" oyunuyla bu sorun, nihayet çizgi roman video oyunlarına da sıçradı. Oyunun erken erişim lansmanından bir gün sonra kodu alarak, tek oyunculu ve çok oyunculu modda sekiz saatten fazla vakit geçirdim. Oyunla ilgili karışık sonuçlar elde ettim. Tam bir felaket olmasa da, Rocksteady'nin mirası bağlamında hayal kırıklığı yaratıyor.
"Suicide Squad: Kill the Justice League", daha önce sadece tek oyunculu oyunlar geliştiren bir stüdyonun çok oyunculu oyunlara ilk adımı atmasıyla beklenen hataların çoğunu yapıyor. Rocksteady'nin önceki güçlü yönlerini veya Batman: Arkham üçlemesinin en iyi kısımlarını pek devam ettirmiyor. Savaşın dışında, pek çok şey etkileyici değil. Oyunun çekirdeğinde eğlenceli bir üçüncü şahıs nişancı oyunu var, ama sekiz saat sonunda, "Suicide Squad: Kill the Justice League" bu stüdyonun en iyilerinden oldukça uzak bir deneyim sunuyor - ve bu, oyunun gerçekte olduğundan daha kötü görünmesine neden olabilir.
Batman: Arkham oyunları tek oyunculu aksiyon oyunlarıyken, "Suicide Squad: Kill the Justice League" dört oyuncuya kadar destek veren kooperatif çok oyunculu bir deneyime dönüşüyor. Ne yazık ki, Marvel's Avengers gibi oyunların yaptığı tüm hataları tekrarlıyor, bir stüdyonun ilk denemesinde çok oyunculu bir oyunu doğru yapmanın ne kadar zor olabileceğini bir kez daha gözler önüne seriyor.
Üçüncü şahıs savaşı hızlı ve akıcı; hemen alışabildim. Harley Quinn, Deadshot, King Shark ve Captain Boomerang maalesef oldukça benzer oynanıyor, ama dünyayı nasıl dolaştıkları konusunda öne çıkıyorlar. Şu ana kadar favorilerim; jetpack ile uçabildiğim Deadshot ve bir Bat Drone kullanarak Spider-Man gibi sallanabilen Harley Quinn.
Yalnızca etrafta dolaşmaya ve her türlü agresif mor şeyi vurmaya odaklandığımda, özellikle çok oyunculu modda oldukça keyif alıyorum. Ne yazık ki, stüdyonun bir adım geri attığını hissettiren kötü görev tasarımı tarafından hayal kırıklığına uğratılıyor. Arkham oyunlarındaki neredeyse her görev ustalıkla hazırlanmış ve en sürükleyici Batman deneyimini yaratmak için ince ayar yapılmıştı. Burada, görevler çok daha sıkıcı ve basit, belirli noktaları savunma veya saldırma gibi türün klişeleride düşüyor.
Sekiz saat sonunda bile, görev tasarımından sıkılmış durumdayım. Bu, oyunun anlatısının ikinci yarısı ve son oyun içeriği için iyiye işaret değil. Herhangi bir görevi tamamladıktan sonra neredeyse bir dakika süren menüler aracılığıyla sürüklenmek, deneyimin temposunu bozuyor. Adalet Birliği üyelerine karşı patron dövüşleri ve sonrasındaki görevlerin çok daha çekici olmasını umuyorum. Henüz her satıcıyı kilidini açtığım için, ganimet ve güçlendirme sistemlerinin inceliklerini tam olarak öğrenemedim.
"Suicide Squad: Kill the Justice League" oyununun hikayesi hakkında ne hissettiğimi de henüz bilmiyorum. Rocksteady'nin burada Arkham oyunlarının cesur anlatımını sürdürerek, Adalet Birliği'ni kötü yaparak ve onların iğrenç şeyler yaptığını göstererek büyük bir risk aldığını takdir ediyorum. Kevin Conroy, karakter olarak muhtemelen son performansında kötü bir Batman'i oynarken her repliği lezzetli bir şekilde abartıyor. Henüz Superman veya Brainiac ile karşılaşmadığım için, ana tehdit hala bir şekilde esrarengiz hissediyor, halbuki birkaç bölümü zaten geçtim.
"Suicide Squad: Kill the Justice League" hikayesi, bozulmuş Adalet Birliği veya Amanda Waller'ın aceleciliği gibi yetkinin başarısızlığı hakkında gibi görünüyor. Bu yüzden, oyunun şu ana kadar, bu stüdyo veya evrenin önceki güçlü yönlerini dikkate almayan bir kurumsal talimatla yapıldığı hissini vermesi ironik. Başarı, miras ve beklenti yaratır ve Rocksteady, her ikisini de uygun şekilde ele alamadı. Bu oyun, ne olursa olsun tartışmalı olacaktı, bu yüzden övgü alan bir stüdyonun beklenen eleştirilere doğrudan oynaması hayal kırıklığı yaratıyor.
"Suicide Squad: Kill the Justice League", Arkham'ın mirasına meydan okuyor ama şu ana kadar bunu yapmış olmayı haklı çıkarmakta zorlanıyor. Şu anda, bu oyun Rocksteady'nin "Batman: Year One" yerine "All-Star Batman & Robin" gibi şekilleniyor gibi görünüyor.
