Güneş fırtınası, az kalsın nükleer savaş başlatıyordu

İkinci Dünya Savaşı'nın sonlanmasıyla birlikte silahlanma yarışına giren Amerika ve Rusya, insanlığın bugüne kadar üretmiş olduğu en güçlü silahları, yani nükleer bombaları test etmeye başladılar. Güç gösterisi yapabilmek adına birbiri ardına nükleer bomba denemesi yapan ülkeler, bu silahların neler yapabildiklerini bildikleri için, bir yandan da korunabilmek adına sistemler geliştiriyor, nükleer silahların tespiti için alıcılar kuruyorlardı.

Amerika, nükleer bombaların sinyalini izleyebilen alıcılarını dünyanın dört bir köşesine koymuştu. Bu alıcılar, atmosferde olan elektromanyetik değişimlerin takibini yapıyor ve nükleer bombanın patlayıp patlamadığını söyleyebiliyorlardı. Savunma amacıyla kurulan alıcılar, 1967 senesinde beklenmeyen bir Güneş fırtınasının çıkmasıyla neredeyse nükleer savaş başlatıyorlardı.

(Tsar Bomba)

Bir gün Amerika'nın Alaska'da, Grönland'da ve İngiltere'de bulunan alıcılarının üçü de aktifleşti ve yoğun miktarda elektromanyetik aktivitenin olduğunu bildirdi. Bu verileri alır almaz harekete geçen ordu, Rusların Amerika'nın bir bölgesini vurduğunu düşündü. Ordu, Rusya'yı vurmak için nükleer bomba taşıyan bir uçak hazırladı ve kalkış emrini beklemeye başladı. Sadece bir emir, nükleer bombayı Rusya'ya bırakacak olan uçağı harekete geçirecekti ve savaşın resmi olarak başlamasına neden olacaktı.

Neyse ki bu olmadı. O sırada Air Weather Service'de görevli olan birkaç kişiden birisi, ordunun Güneş fırtınasını yanlış değerlendirebileceğini düşündü ve Rusya'nın saldırıya geçmediğini, alıcıların yanlış sinyal verdiğini orduya iletti. Son anda gelen açıklamayla birlikte tüm hazırlıklar iptal edildi ve belki de insanlığı sonlandırabilecek olan büyük bir nükleer savaş engellenmiş oldu.